Die verschillende talen zijn mooi, maar hoe zit het met de taal van de natuur? De natuur heeft ons veel te vertellen, maar horen we het wel?

Die ochtend start ik mijn dienst als het net licht begint te worden. Ik rij rond 7 uur de Sallandse Heuvelrug op en zie een donkere reegeit voor mij oversteken. Op de parkeerplaats van het uitzichtpunt op de Noetselerberg ruim ik de rotzooi op wat kennelijk de avond ervoor een gezellig, culinair samen zijn is geweest. Het ergert me mateloos dat de rommel zo achter is gelaten en een beetje gefrustreerd vervolg ik mijn weg het gebied in. Ik ben in mezelf gekeerd en luister niet naar de natuur..

Maar dan zie ik de rode gloed aan de horizon. Het is nog stil in het gebied en de grond is wit bevroren. Er hangt een deken van mist onderaan de berg waar alleen de toppen van de bomen bovenuit komen. Het geeft het gebied een mystieke sfeer. Op een paar wandelaars na is het gebied voor mij alleen. Langzaam gaat het rood over in oranje en geel. De zon komt als een reusachtige bol op. Met het opkomen van de zon verdwijnt mijn ergernis. Ik sta stil, ik kijk, ik luister…

De zonsopkomst is betoverd mooi. Ik voel me overweldigd door dit moois dat zomaar gratis is en voor iedereen toegankelijk. Door het laatste beetje mist rij ik terug naar huis. Rustig van binnen en onder de indruk.

Als we later thuis met z’n allen aan de koffie zitten vertel ik van de mist, de rijp en de zonsopkomst en laat de prachtige foto’s zien. Er is een taal bijgekomen thuis, de taal van de natuur.