We trekken de bergschoenen aan en gaan. De routes staan perfect aangegeven. We lopen langs beekjes en bronnen en zakken weg in de modder. Soms moeten we flink klimmen om de bergkam te bereiken. Vanaf de bergkam heb je prachtige uitzichtpunten op een glooiend landschap waar veel windmolens staan. Ik vind het eigenlijk helemaal niet storend, je moet er even aan wennen. Zou dat komen omdat het landschap veel weidser is en er minder mensen wonen?

Automatisch staat altijd die boswachtersfunctie bij mij aan en ben ik aan het vergelijken. Kunnen we iets leren van dit gebied? Hoe doen onze Duitse buren het met natuurbeheer en recreatie? Ligt het aan mijn zonnige vakantieblik of is het bos bij de buren altijd groener?

Bijzonder is dat we nauwelijks andere mensen tegenkomen. Zonering van de recreatie lijkt hier niet zo’n probleem. Heerlijk die rust. Na weer een flinke klim komen we over een kale vlakte. Hier heeft fijnsparbos gestaan, doodgegaan door het kevertje de Letterzetter. Ai, zelfde probleem als bij ons dus. Gelukkig zie ik dat ook hier weer nieuwe bomen worden geplant van verschillende soorten.

Conclusie: het bos bij de buren is niet groener dan bij ons. Ook bij onze Duitse buren wordt hard gewerkt om het bos beter weerbaar te maken tegen klimaatverandering.

’s Avonds schuiven we aan tafel in een traditioneel Duits restaurant. Fluisterend adviseert de ober ons over de wijn. Ik versta er niets van. Ten eerste omdat hij fluistert in een vol restaurant, ten tweede omdat ik volledig gefascineerd ben door zijn mondkapje. Als hij bij ons tafeltje komt zit ie keurig op zijn plek. Tijdens de toelichting van de rosé zakt het mondkapje van zijn neus af en aangekomen bij de volle afdronk van de rode wijn hangt ie onder zijn kin. Natuurlijk laat ik niets merken. Knik ik geïnteresseerd en zeg “lijkt me heerlijk”. Benieuwd wat ik krijg..

Proost op het Teutoburgerwald!