Het is een verademing met de afgelopen jaren. Ik ben alleen op de stille berg en probeer contact te maken met de aarde, met deze plek. Dat doe ik wel vaker. Ik plug als het ware even in. Niet denken, niet doen, maar even voelen. De stuwwal onder je voeten, de energie van het gebied. Als ik in gedachten deze oude, wijze stuwwal de vraag stel wat hij vindt van de zomerrust, dan hoor ik een meewarig lachje. Boswachter ik lig hier al 150.000 jaar. Ik heb dieren zien komen en dieren zien gaan, planten zien komen en ook weer verdwijnen. Ik heb zoveel mensen hier op mijn rug en langs mijn zijden meegemaakt. Mensen die mij eren en mensen die mij gebruiken, mensen die mij iets komen brengen en vooral mensen die iets komen halen. Mensen die rechtspraken en mensen die licht kwamen brengen.

Boswachter ik lach erom. Ook al maakt het mij verdrietig dat het zo slecht gaat met het milieu en dat mijn waterstromen verdrogen. Dat er veel mooie kleine goede initiatieven zijn om op betere manier met de aarde om te gaan, maar dat deze geen gehoor krijgen, overschreeuwd worden of weggecijferd. Ik kan er wel tegen, ik wel. Als ik vraag wat het gebied voor boodschap aan ons mensen zou willen meegeven, hoor ik weer een meewarig lachje.

Kijk om je heen en ervaar de rust. Vanuit deze rust kun je goed nadenken en vooral luisteren. Samen de natuur in om verbinding te maken mét en niet af te zetten tegen. Samen gaan voor een groter belang, niet voor eigen macht, ego of gewin. Dat schept een band, draagt bij aan vrede en herstel van het milieu.

Dat was een wijze les van deze oude reus. De rust zal na de vakantie weer zijn verdwenen, maar hopelijk de verkregen inzichten niet. Ik loop verder en bedenk hoe ik in mijn eigen kleine invloedsfeer alvast kan beginnen.

Goede, rustige vakantie gewenst!