Meneer en mevrouw halen 2 midwinterhoorns tevoorschijn en beginnen om de beurt te blazen. Het melancholieke geluid van de Oale Roop galmt over de Borkeld. Het blazen buiten met het druilerige weer gaat zwaar, vertellen ze mij. Binnen gaat het makkelijker, maar zij zoeken juist mooie plekken op om te oefenen. En die hebben ze hier gevonden!

Het midwinterhoornblazen is een oud gebruik dat tussen advent en 3 koningen plaatsvindt. Van oorsprong werd er geblazen om het naderende kerstfeest aan te kondigen. Maar ook de komst van het licht. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen in deze donkere dagen. Stel je leeft in een tijd dat er nog geen elektriciteit was en men kilometers uit elkaar woonde, dan zou ik blij zijn de Oale Roop te horen en je op deze manier verbonden te voelen met je noabers verderop. Een soort whatsappgroep met het thema ‘Maak het donker lichter’ ????

Ook werd de midwinterhoorn als signaalhoorn gebruikt. Volledigheidshalve lees ik even na hoe het nu ook alweer precies was. Smokkelaars werden op deze manier gewaarschuwd voor douaniers. In de oorlog waarschuwden de boeren elkaar op deze manier voor dreigende razzia’s. En eh….. wat lees ik nou….stropers werden in vroegere tijden door de midwinterhoorn gewaarschuwd voor de boswachter.

Ik vraag mevrouw of ze nog een klein stukje van de Oale Roop wil laten horen. Het klinkt prachtig, weemoedig. We nemen afscheid en ik ga toch maar even die surveillanceronde maken. Je weet immers, maar nooit..