‘Ontspannen en leuke dingen doen’, was het advies. Dan ga ik eindelijk eens het Pieterpad lopen dacht ik ambitieus. Omdat de lat hoog leggen nu juist een valkuil was en deze 500 km lange afstandswandeling toch het nodige regelwerk kost, schaalde ik al snel af. Het Reggepad dan maar, dat is dichter bij huis en ook mooi. Ik kocht een routeboekje en vette mijn bergschoenen alvast in.

Eenmaal thuis voelde ik pas hoe moe ik was. Het strikken van mijn veters koste nog moeite. Het wandelen was slenteren. Geen doel, geen tempo. Als de zon plots door het wolkendek heen kwam bleef ik staan en draaide mijn gezicht ernaar toe. Ik liep te genieten van de herfstkleuren en zat vol verwondering op de hurken te kijken naar een rups, die al kronkelend voor mij het paadje overstak.

Op een winterse ochtend begin ik mijn slenter-rondje in Zuna en tref daar tot mijn verrassing een groepje collega’s aan. Ze hebben de zaagkleding al aan en helmen op, klaar om jeneverbessen vrij te gaan zetten. Belangstellend vragen ze hoe het met mij gaat en bieden mij een kop koffie aan. Één van hen vertelt enthousiast dat er de laatste tijd een blauwe kiekendief aan het jagen is. Deze roofvogel is een havikachtige en met zijn scherpe ogen en oren een hele goede jager. Hij voelt zich in een moerasachtige omgeving als Zuna, prima thuis.

Een half uurtje later heb ik het geluk een blauwe kiekendief te zien! Het is een vrouwtje en die is niet blauw maar bruin met een witte stuit. Ze komt met flinke vaart naar beneden zetten en voor ik het weet grijpt ze in haar vlucht een koolmeesje. Het was in een paar seconden gebeurd. Veertjes dwarrelden naar beneden en vrouwtje kiekendief verdween. Wat een spektakel!

Die scherpte en snelheid van de kiekendief is geweldig. Nog onder de indruk slenter ik weer de heide af. Als ik straks weer hersteld ben en zo scherp en snel kan zijn als een blauwe kiekendief zou dat geweldig zijn….. maar ach, misschien leg ik de lat nu wel héél erg hoog.